Aralık

Sürekli kafanızın içinde konuşan sesiniz yoruyor mu sizi de? Bu durum ben blog yazmaya başladıktan sonra mı böyle depreşti bilmiyorum ama başlangıcını hatırlayamadığım kadar uzun zaman önce sürekli kafamın içinde kendime(ve hayali dinleyicilerime) bir şeyler anlatmaya başladım. Hayatımın hatırladığım ilk anını, kardeşimle kiraz yiyip gülme krizine girdiğimiz o öğleden sonrayı, ananemin evini, balkondan hortumla bahçeyi sulayışımı, pembe güllerinin kokusunu, gül reçelini, o evin balkonunda okuduğum ve daha önce okuduğum çocuk kitaplarına hiç benzemeyen o iki ciltlik kitabı(Karanlıktan Aydınlığa, Aydınlıktan Karanlığa), o kitapların bana artık daha az çocuk olduğumu hissettirişini, arkadaşlarımı, bana emek verenleri, emek verdiklerimi, ortaokuldaki matematik öğretmenimi, hiç sevmediğim folklor hocasıyla flört ettiği için sürekli içimden O'na kızışımı, daha iyilerine layıksın filan diye bücür tipime bakmadan kadıncağızın kulağını çekmek isteyişimi, anneye babaya kızılmaz türk tabuları kural 1'e kulaklarımı tıkayıp en yakınlarıma olan bütün kızgınlıklarımı, oldum sanırken olamayışlarım, kendi çiğliklerimle karşılaşıp kendimden utanışlarımı, sevimsiz ukalalığımı, o kadar konuşmama rağmen kendimi bir türlü anlatamadıklarımı, yıllarca uğraşsam anlayamadıklarımı, zeytin ağacının gövdesinin bir şey anlattığını düşünmemi, sevdiğim adamı, doğurduğum çocuğu, yüzeysel muhabbetler yaptığımız değil de sırları, çocukluğumuzu, endişelerimizi, hayallerimizi anlatabildiğimiz insanları, birbirimizin ağzından lafı ala ala konuştuğumuz o geceleri, limonu, lavantayı, yavru filleri, bir çocuk büyütmenin bütün endişelerini, bir çocukla büyümenin muhteşemliğini, daha ne kadar uzatayım bilmiyorum, herşeyi işte. Hayatta gerçekten önemli olan, ama birbirimizle çoğu zaman konuşmadığımız herşeyi durmadan sürekli ve sanırım konuşur gibi değil de yazar gibi anlatıp duruyorum. Kimse kırılır mı diye düşünmeden, ayıpları, yasakları, anlatılmazları, başkasına fırsat vermeyelimleri filan düşünmeden. Yorucu ama rahatlatıcı. Tam insanın kendisi olması gibi. Şu yukardaki sahte tebessüm gibi değil de, ağzını ayıra ayıra, aha bademciklerim de burda deyip bir kahkaha patlatmak gibi. -Yazar burda iki dakika ara verdi çünkü yazının burasını nereye nasıl bağlayacağını bilemedi.- Aralık ayı geldi ve biz geçmiş senenin defterini kapatıp yeni temiz sayfalar açıcaz filan ya, kendime bu koca kafamın içindeki tilkileri dinleyip, bana da kendi tilkilerini anlatacak insanlarla uzun muhabbetler, bu muhabbetler sırasında çocukuma uzun ve rahat uykular diliyorum. Beyin kıvrımlarım, çocukluk anılarımı hatırlamaya çalışırken, 30'umdan sonra ağaç isimlerini öğrenmeye kafayı taktığım için, erken bunamaktan korkup sudakuya başladığım için filan hırpalansın bu sene, memlekette ve dünyada süregelen saçmalıkları düşünürken yanmasın devrelerim. Lütfen. Amin.