Elif Şafak’la ilgili bir sıkıntım var.
Bir yazarın çok popüler olması, okur olarak çok hoşuma giden bir şey değil. Bir kitabı okuyup, çok sevip, yazarını araştırıp, şaşırıp, daha çok okumak istemek en sevdiğim okuma senaryosu çünkü. Bu yüzden, kitap kapağına kendi fotoğrafını basan yazarların ne yapmaya çalıştıklarını hiç anlamam. Onca emek, çaba bir hikaye oluşturup, bir sürü karakter yaratırsın, bunu basıp bir kitap haline getirirsin. Okuyucu eline alsın, sayfaları çevirince hikayenin içine girsin, buna inansın istersin. Ama kapakta sen. Neden? Anlamam.
Bu yüzden İskender’in kapağında Elif Şafak’ın olması anlaşılamazın da ötesinde bir durum benim için.
Bir Elif Şafak kitabı okurken, Elif Şafak’ı unutmayı başaramıyor insan çoğu zaman.
Aşk’ta Elif Şafak’ın resminin koruyucu kapakta olması, onu çıkarıp atınca yazarın gözlerini üzerimden savmış olma şansı olmasa, elim varıp alamazdım sanırım(Ay nasıl da abartıyorum di mi?).
Kitabı, Salı günü İç Anadolu ve Akdeniz’i birleştiren dünyanın muhtemelen en sıkıcı yolunda okudum. Kitaptaki mekânlardan biri Konya olduğu için Konya’dan geçerken yılda minimum 4 kere gidip geldiğim bu yol bir başka göründü gözüme. Kitap Mevlana’yı anlatıyor, kafamı kaldırıyorum Mevlana unları tabelası, diğer tarafa çevirince kafamı, Mevlana hastanesi tabelası. Aradan neredeyse bin yıl geçmiş, Mevlana Konya’da hayatına çok yaygın bir dükkân ön adı olarak devam ediyor.
Manevi mirasımıza verdiğimiz değer göz yaşartıyor.
Bak burdan gelip, hiç ummadığın bir yere varacağım. Kitabı sevdim. Çok uzun zamandır bir kitabı bir günde okuyup bitirmemiştim. Çok uzun zamandır fantastik bir hikayeye bu kadar inanmak istememiştim. Siz de benim gibi kitabı okumak için konuşulmasının bitmesini beklediyseniz, şimdi sırası bence.
Zaten hava soğuk ve hep yağışlı.
İnsanoğlunun battaniye altında, kendini bir bardak kahve ve kitapla mutlu hissettiği mevsim bu mevsim.
Hadi!
