Kuğulu

Ömrümün yarısını geçirdiğim Ankara'nın en biricik parkına, Kuğulu parka geçen ayki yukardaki ziyaretimize kadar hiç gitmemişim. Hiç. Önünden onlarca kez geçip, yahu bu kuğulunun gerçekten kuğuları var mı dememişim. Bazen aşırı aptal olduğumu paylaşmak için yazıyorum bu yazıyı. Bi de bahar kapıda, bundan sonra siyah beyaz fotoğraflara tahammülümüz kalmaz, paylaşayım da elimden çıksın diye.

13/52

"A portrait of my son, once a week, every week, in 2014."

"Oğlumun bir portresi, 2014 boyunca, her hafta."

 

Annesi sürekli bağıran, çağıran adamları dinleyen minik bebeğim.  

Sen de memleketteki nefes alan herşey gibi huzursuzsun bu hafta.

Benim yüzümden.

Özür dilerim.

Son

Kıbrıs fotoğraflarının sonu.

Haftaya daha çok anlatıp, paylaşasımız olur umarım.

İyi geceler, tatlı rüyalar.

12/52

"A portrait of my son, once a week, every week, in 2014."

"Oğlumun bir portresi, 2014 boyunca, her hafta."

 

Küçük adamım sonunda ayaklanmaya karar verdi. Yorgunluktan bayılacağım diye çok tırsıyorum. Pıtı pıtı yürüyecek diye çok heyecanlanıyorum.

 52lik seriye 2 fireyle devam etmekten mutsuzum. Yine de devam.

9/52

"A portrait of my son, once a week, every week, in 2014."

"Oğlumun bir portresi, 2014 boyunca, her hafta."

 

Sen ne yapsan bana hep mucize gelecek sanırım. İki elinle tutmuş, suluğundan su içiyorsun ya, atomu parçalamışın gibi kendimden geçiyorum.